Piotr Naimski

Z wykształcenia chemik; jedyny oprócz Stanisława Barańczaka członek „młodego KOR-u”, któremu udało się zrobić karierę naukową, mimo utraty pracy w PAN w 1979 roku i licznych represji ze strony organów władzy PRL. W 1981 roku obronił doktorat, wyjechał zagranicę. W latach 1981-1984 był pracownikiem naukowym New York University Medical School. Po powrocie do Polski zajmował się zastosowaniem metod biochemicznych w diagnostyce medycznej. W latach 1996-2009 pracował w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu kolejno jako adiunkt, prodziekan i wreszcie dziekan Wydziału Studiów Politycznych.

Jego droga do KOR wiodła przez działalność w I Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta zwanej popularnie „Czarną Jedynką” i „Gromadzie Włóczęgów”. Był też wychowankiem liceum im. Tadeusza Reytana, z którym związane było liczne grono warszawskich działaczy opozycyjnych. W marcu 1968 roku jako maturzysta uczestniczył w demonstracjach studenckich. Dwa lata później, po strajkach stoczniowców na Wybrzeżu, roznosił w Warszawie ulotki wzywające do poparcia strajkujących i oddawał krew dla rannych. W 1975 roku wraz z Antonim Macierewiczem, Urszulą Doroszewską, Dariuszem Kupieckim i Wojciechem Onyszkiewiczem, a także kolegami z Instytutu Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk i warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej zbierał podpisy pod tzw. listem 600 przeciwko zmianom w Konstytucji PRL. W lipcu 1976 roku aktywnie uczestniczył w akcji pomocy dla robotników ursuskich, odegrał też bardzo istotną rolę w dokumentowaniu informacji o represjach w Ursusie, tworząc (razem z innymi osobami) tzw. „kartotekę ursuską”.

Piotr Naimski był jednym z głównych inicjatorów powstania KOR. Uczestniczył w spotkaniach, w czasie których ustalano koncepcję organizacji. Jak wspominał Jacek Kuroń, „Niezwykle doniosłe jest to, że w okresie tuż przed kampanią konstytucyjną, czyli przed Listem 59 (…) poznałem Piotrka. Antka [Macierewicza] poznałem na krótko przedtem i oni obaj bardzo mnie dusili, żeby taki komitet – na wzór komitetu Sacharowa [w 1970 roku w Moskwie Andriej Sacharow wraz dwoma innymi dysydentami rosyjskimi utworzył działający jawnie Komitet Obrony Praw Obywatelskich – przyp. K.Ch.] – w Polsce powołać, a ja im mówiłem, że to nie ma sensu. Tak że z ideą powołania komitetu oni się nosili już wcześniej i z tego punktu widzenia KOR był ich triumfem. I oni wymyślili, żeby założyć Komitet Obrony Robotników – doraźny do tej sytuacji. Tyle, że chcieli powołać taki zespół czcigodnych starców, do którego wejdzie Piotr Naimski jako sekretarz będący łącznikiem ludzi działających z tym szyldem. Ja powiedziałem, że to głupi pomysł: że trzeba robić komitet natychmiast, ale nie komitet staruszków, tylko ludzi działających.”

Po formalnym powstaniu KOR-u Naimski razem z Janem Józefem Lipskim pełnił rolę skarbnika. W sierpniu 1977 wszedł do kierowanej przez Antoniego Macierewicza redakcji pisma „Głos”. Był także jednym z organizatorów drukarni Wydawnictwa Głos.

Po podpisaniu „porozumień sierpniowych” razem z m.in. Antonim Macierewiczem zorganizował w Warszawie punkt konsultacyjny dla osób pragnących zakładać nowe związki zawodowe. Włączył się także w organizowanie Ośrodka Badań Społecznych przy Regionie Mazowsze NSZZ „Solidarność”.

W marcu 1981 roku wyjechał do USA. Dzięki wyjazdowi uniknął losu, jaki spotkał w kolejnych miesiącach i latach większość pozostałych działaczy KOR-u – internowania i uwięzienia.

Po 1989 roku oprócz pracy naukowej kontynuował działalność polityczną. Po powołaniu Antoniego Macierewicza na ministra spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego rozpoczął pracę w tym resorcie. W 1992 roku przez kilka miesięcy kierował Urzędem Ochrony Państwa. Brał udział w realizacji zainicjowanej przez Macierewicza uchwały sejmowej wzywającej rząd do ujawnienia współpracowników Służby Bezpieczeństwa.

W kolejnych latach pracował m.in. dla rządów Jerzego Buzka i Jarosława Kaczyńskiego jako specjalista od bezpieczeństwa energetycznego. Dziś jest posłem PiS, sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnikiem Rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej

Katrzyna Chimiak
Fot. Bartosz Pietrzak, ze zbiorów Andrzeja Friszke

Cytaty pochodzą z książki Niepokorni. Rozmowy o Komitecie Obrony Robotników pod redakcją Andrzeja Friszke i Andrzeja Paczkowskiego, Kraków 2008.